Als uitvaartverzorgers ervaren we regelmatig dat nabestaanden worstelen met talrijke vragen over hoe ze na het overlijden van hun geliefde het afscheid invulling gaan geven. Als we voor de eerste keer contact hebben, zijn nabestaanden vaak al bezig met de muziek voor de kerk of de foto’s voor in het crematorium. Daarbij realiseren mensen zich vaak niet dat er eerst tal van andere zaken geregeld moeten worden. Niet vreemd natuurlijk. De meeste nabestaanden hebben geen ervaring met het regelen van een uitvaart. Daarom deze verhalen om u mee te nemen in de verschillende aspecten van een uitvaart.
En wie gaat de rouwauto rijden … ? Een vraag die ik regelmatig stel aan families die ik mag begeleiden bij het organiseren van een afscheid. En iedere keer weer is die ene vraag aanleiding voor fronsende wenkbrauwen. U toch, is dan de eerste reactie. Ja natuurlijk rijden wij de rouwauto, maar waarom zou u het zelf niet willen doen?
Zo stelde ik ook de vraag aan een gezin dat afscheid moest nemen van hun bijna 90-jarige vader. Een gezin dat bestond uit een moeder, drie zonen en één dochter. Ook deze zonen lieten die fronsende wenkbrauwen zien. Maar juist bij de dochter ontstond er een twinkeling in haar ogen. Ja heel graag, was haar stellige antwoord. Zij was het tenslotte geweest, die haar vader in zijn laatste levensfase zo vaak met de auto naar leuke maar ook minder leuke bestemmingen bracht. Daar waar de zonen vooral praktisch keken naar zaken rondom het afscheid, had de dochter des huizes al haar zinnen gezet op het zelf rijden van de rouwauto, als laatste eerbetoon aan haar overleden vader.
En zo kon het gebeuren dat bij een mager ochtendzonnetje de kerkgangers de kerkdeur uitliepen en een erehaag vormde om meneer uit te zwaaien. Uit het gezelschap kwam ze naar voren, stapte met kordate pas naar de 7 meter-lange klassieke rouwauto, nam plaats achter het stuur en reed haar eigen vader naar het crematorium. Een indrukwekkend en onvergetelijk moment voor de aanwezige belangstellenden, maar zeker ook voor de dochter zelf. Enige tijd later kreeg ik een mail, waarin ze aangaf wat die laatste rit voor haar betekende. Met haar toestemming mag ik een gedeelte van haar mail met u delen.
"Maar nog belangrijker en meer memorabel voor mij was die laatste rit. Het wegrijden bij de kerk, met al die mensen voor de kerk die mijn vader ‘uitzwaaiden’ in mijn zijspiegels. De kist met bloemen in mijn achteruitkijk spiegel, geëscorteerd door twee begeleiders en de foto van pa tussen ons in op de voorbank. Het ere- rondje bij de rotonde, achteruit parkeren bij de “goederen ingang” van het crematorium, het zoeken met z’n drietjes naar het kruisje dat onder de kist was geschoven. Echt met een traan en een lach (bewust in deze volgorde). Ik had het niet anders willen doen en heb veel feedback gehad over die rit. De kleinkinderen vonden het fijn dat ik reed. Mijn tuinman en zijn vrouw stuurden mij op maandag nog een bos bloemen met een kaartje: stoer wijf. Maar vooral: hoe mooi om het zo te doen, als je al die jaren samen talrijke ritjes maakte. Een enkeling vond het schandalig dat mijn broers mij dit hadden aangedaan ????? Ik heb toen maar duidelijk gemaakt dat mijn moeder en broers geen behoefte hadden om iets rondom die laatste rit te doen en ik duidelijk wel. Toen jullie mij hebben voorgesteld om zelf te rijden….heb ik die kans met twee handen gegrepen en ik kan het iedereen aanbevelen. Dat zeg ik ook tegen mensen. Voor mij was de cirkel rond. En ik weet zeker dat pa daarboven heeft genoten."
Eric Kempkens
Als houder van het kwaliteitskeurmerk uitvaartzorg, vragen wij nabestaanden naar hun tevredenheid over onze dienstverlening. Wij zijn er enorm trots op dat nabestaanden onze dienstverlening waarderen met een 9,6. Een paar citaten van nabestaanden uit ons klanttevredenheidsonderzoek:
...een plek in de voormalige gemeente Born waar nabestaanden in een warme, intieme en huiselijke sfeer afscheid kunnen nemen van hun overleden dierbaren”